Toen ik veertien jaar geleden met Charon begon, wilde ik de uitvaart teruggeven aan de mensen en hen bij alle stappen in de tijd voor en na het overlijden betrekken. Ook veel zelf laten doen, zodat zij alles wat er gebeurt helemaal kunnen doorleven en verwerken. Geen voorgedrukte teksten en kaarten, maar alles samen met hen laten ontstaan. Zo staat er straks een tekst en foto op de kaart of de advertentie, die je niet nòg eens zult zien. Een tekst die uit hun hart komt met een foto die uniek is. Zo ontstond ook het idee om mijn auto te gebruiken om de overledene te vervoeren. In eerste instantie om het voor de familie goedkoper te maken.
Bij mijn eerste ritje zou ik een mevrouw uit het ziekenhuis ophalen. De drie dochters met hun partners hadden moeder de laatste maanden heel intens begeleid en ook nu waren zij via het mortuarium helemaal naar de buitendeur meegelopen. Zij stonden heel beteuterd bij de auto en moesten moeder toch los laten …. Ik werd er verdrietig van en opperde spontaan, dat zij moeder ook zelf thuis mochten brengen. Dan zou ik met de mannen meerijden. Als bij toverslag ontspanden de gezichten en sprongen zij bijna enthousiast met zijn drieën in mijn auto. In de zeven-persoons auto konden zij allemaal naast moeder zitten; de oudste reed. Er volgden toen nog twee ritjes, waarbij elk van de zussen reed. Mijn hart maakte een sprongetje toen ik merkte hoe goed het hen deed om zelf moeder de laatste keren te rijden. Daarna bleef ik het aanbieden aan families.
Intussen heeft o.a. ook een punkerkleinzoon met zijn oma in een kartonnen kist gereden en ook een rastameid met glimmende zonnebril. Of we kwamen toeterend het crematoriumterrein op, omdat de echtgenoot die reed vrienden zag langslopen. Natuurlijk keken zij verbaasd, maar ach, het paste helemaal bij deze familie. Ook mijn man Rick kon ik blij maken met het laatste ritje met zijn moeder. Nonchalant, maar toch ook weer trots escorteerden zijn broers en zussen de auto, terwijl ik voorop liep met de pastor en goede vriend van de familie. Ik vind het fijn om zo oude tradities te verbinden met de nieuwe tijd. Mensen verbinden met elkaar door hen niet alles uit handen te nemen, maar juist aan het werk te zetten, hen erbij te betrekken, zodat zij tijdens de moeilijke tijd van afscheid iets om handen hebben…..